PVDA+ trekt in Limburg naar de kiezer met Gaby Colebunders. Hij staat op kop van de lijst voor het Vlaams Parlement. Gaby Colebunders is 41 jaar en heeft altijd gewerkt als arbeider, eerst bij Mondi, een kartonfabriek in Houthalen, en nadien bij Ford Genk.

Gaby Colebunders is gedreven en zeer sociaal. Hij groeide op in de mijncités van Genk en ondervond aan den lijve wat het betekent om met weinig middelen te moeten rondkomen in een gezin met een alleenstaande moeder. Zijn grote voorbeeld en mentor was wijlen Jef Ulburghs, de priester-arbeider die kant koos voor al wie het moeilijk heeft in de samenleving. Deze keuze heeft Gaby Colebunders ook gemaakt, als vakbondsman en als medewerker van verenigingen die kinderen en jonge gezinnen met financiële moeilijkheden ondersteunen. “Jef Ulburghs heeft mij de wereld laten zien zoals ze is en frustratie leren omzetten in positieve actie. Hij heeft me gemaakt tot wie ik ben”, zegt Gaby.

“De stap naar de politiek was geen gemakkelijke keuze”, zo zegt hij. “Verschillende politieke partijen zijn aan mijn mouw komen trekken. Maar ik vond de politiek vaak een ver-van-mijn-bedshow, die eigenlijk niet bezig is met wat er echt leeft onder de mensen. Bij de PVDA merk ik een andere benadering. Het gaat hier niet over politiek doen voor de mensen, maar samen met hen. We discussiëren over de problemen waarmee we geconfronteerd worden en zoeken gezamenlijk naar oplossingen. Een recent voorbeeld is de verkiezingsenquête van de PVDA, waarbij onze leden en sympathisanten de mening van maar liefst 41.420 inwoners van België zijn gaan vragen over een aantal belangrijke thema’s zoals werk, pensioen, klimaat, justitie, onderwijs… Ik wil de stem van de werkende bevolking naar het parlement brengen. Niet alleen de problemen, maar ook de oplossingen die de mensen zelf voorstellen.”

Het afgelopen jaar verwierf Gaby Colebunders bekendheid in de strijd voor het behoud van werk en koopkracht in Limburg. Hij en zijn werkmakkers kregen Ford op de knieën en konden een sociaal plan uit de brand slepen, niet alleen voor de werknemers van Ford, maar ook voor de verschillende toeleveringsbedrijven en onderaannemingen. “Na de woordbreuk van Ford in oktober 2012 deed Vlaams minister-president Kris Peeters allerlei straffe uitspraken over ‘belofte maakt schuld’, ‘juridische stappen’ en ‘dwingende maatregelen,", aldus Gaby Colebunders. “Maar enkele weken later stonden wij alleen in de kou. ‘Tegen een multinational hebben wij geen slagkracht’, zei Peeters. De Vlaamse regering en de stad Genk hebben samen minder dan 200 miljoen euro bijeen gesprokkeld. Dat is tien keer minder dan de reconversiegelden die Limburg kreeg na de sluiting van de mijnen. Onze vastberadenheid heeft ervoor gezorgd dat Ford uiteindelijk 700 miljoen euro aan koopkracht achterlaat in Limburg. Dat is de kracht van onderuit.”

“Ik wil niet meer alleen een vertegenwoordiger van de werknemers van Ford zijn, maar van alle werknemers van bedrijven in moeilijkheden in Limburg. Zij hebben nood aan een politieke kracht die kant kiest voor hen”, stelt Gaby Colebunders.

Gaby Colebunders wil van de strijd voor werk een van de speerpunten van zijn campagne maken. “De toekomst van Limburg is onzeker. Ik kom veel mensen tegen die het moeilijk hebben en die bang zijn voor de toekomst. Gebrek aan werk is een groot probleem”, aldus Gaby Colebunders. “Zonder werk staat het leven stil. Men kan niet bouwen, niet trouwen, niet vooruit gaan. De werkloosheid stijgt spectaculair in Limburg. In de mijngemeenten loopt de jeugdwerkloosheid nu al op tot 40%. De regering versterkt de jacht op de werklozen, maar doet niets aan de werkloosheid. Tegelijkertijd verplicht ze oudere werknemers om steeds langer te werken. Dat is toch de wereld op zijn kop! Wij stellen voor om fakkelbanen in te voeren. Laat ouderen de fakkel doorgeven aan jongeren. Veel mensen zijn opgewerkt en uitgeput op 60 jaar. Wat voor zin heeft het om deze mensen langer te laten werken terwijl hun kinderen thuis zitten in de zetel zonder werk?”

“Limburg heeft nood aan echte jobs, geen interimjobs, dienstencheques, soldencheques voor jongeren en dergelijke meer. Dat verhoogt alleen maar het aantal working poor en het zal de grote bedrijven toch niet weerhouden om te vertrekken met de noorderzon zodra ze ergens anders nog meer winst kunnen maken. Dat is een les die we nu toch wel klaar en duidelijk moeten onthouden uit het voorbeeld van Ford”, zo Colebunders. “Subsidie na subsidie van de overheid, uitbesteding aan onderaannemers die hetzelfde werk doen voor de helft van het loon en inlevering op onze personeelskosten van maar liefst 12%. En wat heeft dat nu opgeleverd? Recordwinsten voor de aandeelhouders en delokalisatie voor de werknemers. Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. Limburg heeft nood aan stabiel werk met degelijke lonen. De overheid kan daarbij een cruciale rol spelen. De ontsluiting van Limburg via het spoor, degelijk onderwijs voor onze kinderen, menswaardige ouderenzorg… zijn allemaal broodnodige investeringen, die heel wat stabiele banen en nieuwe koopkracht naar hier kunnen brengen. De middelen daarvoor moeten komen van een rechtvaardigere fiscaliteit. Grote bedrijven betalen vaak minder belastingen dan hun eigen personeel. Dat is niet meer van deze tijd.”